12.45
We wachten nog tot we aan de beurt zijn, het loopt iets uit….
17.30
Ezra heeft rond 14.15 de narcose gekregen en gaat nu naar de uitslaapkamer waar Derk hem opwacht. Het wakker worden kan nog 1,5 uur duren. We zullen zo wel meer horen over de operatie zelf denk ik…
18.30
Ezra is terug op de kamer. Hij is nog slaperig, maar heeft al aangeven zin te hebben in z’n taartje morgen als z’n grote zus komt. Derk heeft de neurochirurg kort gesproken en die gaf aan dat het goed is gegaan.
21.00
We moesten vandaag dus iets langer wachten dan dat wij gedacht hadden. De spanning en vermoeidheid namen daarom bij Ezra wel wat toe. Hij was er best verdrietig onder. Toen we naar de OK mochten ging hij helemaal op z’n zij in het bed liggen en leek het net alsof hij zich verstopte.
Hij had Derk gekozen om met hem mee te gaan de OK op, en Derk vertelde dat hij voor de narcose al in slaap was gevallen. De operatie heeft ongeveer twee uurtjes geduurd. Het is goed verlopen. Ezra was net nog moe en hij heeft pijn, maar daarvoor heeft hij nu iets gekregen. Er is een terugval voorspelt, die wij net al in twijfel namen want hij beweegt en praat alweer wat. Maar morgen zullen we echt kunnen zeggen hoe het gaat. Ezra krijgt de komende 24 uur antibiotica en wordt elke 2 uur preventief gewekt en gecheckt.
We hadden vandaag veel vertrouwen in de artsen, maar opgegeven moment neemt de spanning dan wel weer toe. Toen ik buiten bij de OK op een bankje zat te wachten, totdat Derk terug zou komen van de narcose bij Ezra realiseerde ik me dat ik zes weken geleden, weliswaar samen met Derk, op precies hetzelfde bankje zat te wachten. Toen vol van angst en verdriet, wanhoop en ongeloof. Nu met een klein beetje spanning, maar dus vooral dat vertrouwen wat wij hebben in deze artsen. De artsen die al zes weken lang elke dag betrokken zijn bij Ezra. Die na hun diensten, ook in het weekend of zelfs in hun vakantie, even komen kijken hoe het met hem gaat. En de artsen die filmpjes die wij van Ezra z’n eerste reacties en bewegingen maakten binnen hun team bij de overdracht vol vreugde op een scherm bekeken. Deze artsen, die wij zo intens dankbaar zijn, en die 6 weken geleden besloten om voor ons mannetje te vechten. Om hem alle kansen te geven en daarom juist ook toen die vrijdag de tweede operatie uitvoerden. Want ook de andere kant, het niet opereren en opgeven, is toen een optie geweest. Maar dus niet voor deze artsen, die Ezra nu een held noemen. En waardoor zij ook geleerd hebben dat ieder kindje, hoe ernstig of zeldzaam het hersenletsel ook is, het verdient om een kans te krijgen. Want als Ezra iets heeft gedaan de afgelopen weken, dan is het wel laten zien dat hij iedereen kan laten verbazen. Dag in dag uit laat hij ontwikkelingen zien die niemand had verwacht.
En over zes gesproken, zes jaar geleden kwam nu de verloskundige bij ons thuis en zij vertelde dat ‘de baby’ er toch echt aankwam. Zes jaar geleden werden wij bijna voor het eerst papa en mama. Het mooiste wat ons is overkomen en tegelijkertijd hetgeen wat ons het meest kwetsbaar heeft gemaakt. Want dat is hoe het is, we zijn intens dankbaar voor onze kinderen. Maar de liefde van ons voor hen maakt ons ook intens kwetsbaar. Gelukkig dat die kwetsbaarheid de liefde niet overwint. Of misschien moet ik zeggen de Liefde. Want zonder die Liefde waren wij nergens. En die Liefde en de liefde voor elkaar en onze kinderen die zorgen ervoor dat wij dit kunnen dragen en dat Ezra het zo goed doet.