Het is weer weekend en dat betekent dat het voor Ezra een heerlijke rustige dag is. Alleen de kinderartsen zijn even geweest om bij Ezra te kijken. Vanmiddag was een heel bijzonder moment voor ons, voor het eerst in 4 weken mocht Livia langskomen en waren wij dus even kort met z’n vijven bij elkaar. Dit was fijn en ontroerend. Ezra reageerde heel goed op Livia, hij straalde toen we hem met zijn handjes aan Livia haar gezichtje lieten voelen. En ook aan Livia kon je echt wel zien dat ze hem herkende en het fijn vond om hem te zien. Amelie was natuurlijk ook mee en terwijl Amelie en Livia een beetje door de kamer heen drentelden en wat speelden konden we aan Ezra z’n gezicht zien hoe hij hier van genoot.
Het is vandaag ook heel rustig op de afdeling, er liggen bijna geen kindjes meer. Daardoor kon er net een verpleegkundige bij Ezra blijven zitten terwijl Derk en ik even samen konden eten. Dat was ook voor het eerst in twee weken dat wij even 15 minuutjes echt konden bijpraten. Toen we terugkwamen werd Ezra heerlijk gemasseerd door de verpleegkundige en was hij helemaal ontspannen.
Ondanks al deze fijne berichten en stapjes die gemaakt worden blijft ons ook nog wel zo nu en dan het verdriet en soms een soort boosheid over de hele situatie overvallen. Dat iets er toe leidt dat het zomaar opeens op komt zetten. Het liefste sluiten we ons helemaal af van de buitenwereld en wat daar wordt verteld en gedeeld, maar dat lukt ook niet altijd. Het is lastig voor ons om te merken dat sommige mensen denken te weten hoe het zit met het ongeluk. Voorop gesteld weten we dat iedereen ontzettend met ons meeleeft en dat steunt ons ook heel erg. En het is denk ik maar goed dat niemand weet hoe onze situatie is, want dit gun je niemand toe. Het feit dat 15 minuten samen eten en samenzijn met Derk een uniek moment is geeft aan dat wij ook de steun aan elkaar niet altijd kunnen geven, omdat de zorg voor Ezra en de meiden voor gaat. Het is niet zwart/wit, maar het is niet zomaar een ongeluk en het komt niet zomaar goed. Het ‘goed’ praten van het ongeluk is iets waar bij ons echt geen ruimte voor is, vergeven is iets wat niet zomaar kan. En wanneer de boosheid dan het verdriet overneemt dan is het soms goed om daar iets mee te doen. Gisteren heb ik dit van me afgeschreven en voor mezelf bewaard. Vanmorgen ben ik daarom in gesprek geweest met onze dominee, dat ruimt op in mijn hoofd en geeft weer kracht om verder te gaan.
Terwijl ik dit schrijf produceert Ezra een volle luier, waar Derk en de verpleegkundige hun handen aan vol hebben (misschien wel letterlijk) en dan verschijnt er vanzelf weer een glimlach op mijn gezicht. ❤️🙏🏻